Positief Ruim twee weken geleden, op maandag 17 juni 2019, staat ineens mijn wereld op zijn kop. M’n ogen staren naar het duidelijke plusteken op de zwangerschapstest. Ik kijk ernaar, zonder het echt te zien. Alsof mijn lichaam even uit staat. Ik knipper en kijk opnieuw. Langzaam druppelt het besef binnen. Zwanger. Dus toch... ik slaak een diepe zucht en weet nog even niet wat ik daarvan vind. Mysterie Al ruim twee maanden spookt het
Vandaag staan de rapportgesprekken van de kids op de agenda. Alleen aan rapporten doen ze niet op Het Kleurenorkest in Limmen. Godzijdank. Hier noemen ze het portfoliogesprekken. Wat ik zie, ontroert me: Het kind is er gezellig bij om zélf en met aanvulling van de juf te kunnen vertellen waar hij of zij allemaal goed in is. Wat er al lukt. (Voel je het verschil..?) Ik ga even verder: ze hebben opgeschreven welke
Vandaag had ik weer zo’n mooi moment in de categorie “huis-tuin-en-keuken-intuïtie”. Die bestaat namelijk ook! Als je jouw innerlijke TomTom eenmaal getraind hebt en houdt, doet ‘ie het ook bij normale dagelijkse zaken en niet alleen bij momenten dat we dolgraag de glazen bol erbij zouden pakken. Zo handig. Zoonlief zijn schoolsloffen (ja, alleen daar word je al jaloers op, schoolsloffen... hoe lekker) waren op. Klaar. Dood. In 3 delen uit elkaar gestort, heel ernstig.
Wat doe je als kind, wanneer je ouders uit elkaar zijn en één van hen komt plotseling te overlijden? Wat doe je als al het gedoe tussen hen van de scheiding ervoor zorgt dat je bijna opgelucht bent dat je nu in ieder geval niet meer hoeft te kiezen... niet meer in de spagaat van loyaliteit getrokken wordt ... niet meer hoeft te luisteren naar de ruzies? Wat doe je als al dat gedoe en
Ze zeggen het wel vaker, maar hoe zit dat dan? Universele wetten: de zwaartekracht, de snelheid van het licht, de wet van aantrekkingskracht. Vooral die laatste is zo belangrijk en zo simpel: je zendt iets uit en daarmee trek je iets van dezelfde frequentie aan. Wat zend je uit? Dat wordt bepaald door de gedachten die je hebt en waar je aandacht naartoe gaat. Energie volgt namelijk intentie. Dus wat je aandacht geeft, daar krijg
Als medium mag je even de schakel zijn tussen onze fysieke wereld en de ongeziene wereld. Natuurlijk hopen we tijdens een mediumconsult dat de gewenste dierbaren doorkomen. Meestal gebeurt dit ook, maar soms komt iemand anders. Iemand die we misschien niet zo goed kennen, niet hadden bedacht of misschien zelfs liever niet willen. In de eerste plaats zijn mediums een spreekbuis voor de Spirituele Wereld, want zij hebben onze medewerking nodig om een boodschap over
Nog steeds samen op mijn kleedje in de duinen zittend, kijkt ze me aan. Ze buigt zich met een geheimzinnige blik naar me toe; het kwebbelgrage, onbezorgde meisje van 6 uit mijn vorige blog: “Weet je... hier woont de Boswachter.” “Oja?” fluister ik terug. “Waar dan, achter die struiken soms?” “Neeeeee... in het zand!” giechelt ze. Ik wijs met mijn vinger op het zand: “Híerin??” Ze slaat lachend een hand tegen haar voorhoofd, verbaasd over
Languit lig ik op mijn kleedje in de duinen, als ineens een meisje aan komt wandelen, met in haar handen een gekleurde slang, vers van de kermis. Haar broertje en vader strijken neer op het naastgelegen bankje, enthousiast aankondigend: “Wij komen even picknicken!” “Oeh...” zeg ik: “Is het wel een lieve slang?” Twee grote ogen kijken me aan, terwijl ze meteen van de gelegenheid gebruik maakt om gezellig op mijn kleedje te kruipen. “Ja, hij
In de praktijk zit een jong tienermeisje met haar moeder. Ze vertelt over een angstige ervaring van een aantal nachten geleden. In haar slaapkamer voelde ze ineens een vreemde energie om zich heen en alsof iets tegen haar wang tikte. Behoorlijk geschrokken durft ze sindsdien niet meer zomaar te gaan slapen. Het donker voelt niet veilig en ze is ervan overtuigd dat “iets naars” misschien wat van haar wil. Of ik kan helpen... Terwijl ze
Voor mijn ogen verandert mijn praktijkruimte in de kamer van een verzorgingshuis. Ik lig in bed, het grote raam rechts naast me. Ik heb het zwaar. Links naast mij zie ik een kastje met meetapparatuur. Mijn lichaam doet zeer en ik voel angst voor het niet-weten van wat komen gaat. Ik zie mijn moeder staan in het licht; mijn vader achter haar. “Het is goed, kom maar”, geven ze aan. Maar ik durf nog niet.
