Zwanger voor even

Positief

Ruim twee weken geleden, op maandag 17 juni 2019, staat ineens mijn wereld op zijn kop. M’n ogen staren naar het duidelijke plusteken op de zwangerschapstest. Ik kijk ernaar, zonder het echt te zien. Alsof mijn lichaam even uit staat. Ik knipper en kijk opnieuw. Langzaam druppelt het besef binnen. Zwanger. Dus toch… ik slaak een diepe zucht en weet nog even niet wat ik daarvan vind.

Mysterie

Al ruim twee maanden spookt het in mijn lijf. Rare maag, misselijk, moe, gewichtstoename en “the obvious”: ontbrekende menstruatie. Alle signalen waren er en ik voelde ze. Echter de test van even geleden beweerde duidelijk van niet. En ook bij bloedafname kwam er niks opvallends uit. Mysterieus. Tegen beter weten in dook ik in het fenomeen van de vroege overgang, want ik ben “pas” 39. Alle symptomen op de lijst (en dat zijn er nogal wat) klopten ook met de mijne. Behalve dan dat mijn intuïtie me iets anders vertelde.

Cadeautje

Daar zit ik dan. Op de wc. Met een staafje in mijn hand, dat impliceert dat de toekomst die ik in het vizier dacht te hebben, toch enigszins bijgesteld dient te worden. Mijn gevoelens slingeren van links naar rechts en gedachten komen omhoog. Wat bijzonder om na 10 jaar weer een zwangerschap mee te maken. Ik ben stapel op kinderen. Wat is dit een cadeautje! En onverwacht. Oh…. maar ik heb geen foliumzuur geslikt! Ik loop nu al 1-0 achter. Shit.

Bewust ouderschap

Mijn hoofd gaat nog even verder. Want hoe mooi is het daarentegen om een kind te mogen opvoeden met de kennis over mezelf, het leven en ontwikkeling die ik nú heb en 12 jaar geleden bij de eerstgeborene nog niet? Wat wist ik toen eigenlijk? En toch deden we het gewoon. Aanklooien met de beste intentie, zo goed als je kan, met wat je wél weet. Ook best lekker bij nader inzien, want we waren ons nog niet zo bewust van de effecten van al ons eigen gedrag op de kids. Met het bewustzijn en de kennis die we nu hebben, is het niet altijd makkelijker. Sterker nog: ik ben me ook meer bewust van de keren dat ik volledig de plank mis sla in opvoedland en dat is dan behoorlijk confronterend. Oefenen in nóg milder zijn naar mezelf, neem ik me alvast voor. Ik wil het ook graag goed doen voor de kleine in spé… al weet ik, dat die houding ontspannen ouderschap niet bepaald bevordert.

En ik dan?

Terwijl ik, nog steeds op de wc, al ergens volledig in de acceptatiemodus schiet met mijn hoofd, komt er ineens een ander stemmetje naar voren. Hooooo, maar wacht eens even: ik was toch juist aan het bouwen aan meer zelfstandigheid en ruimte voor mezelf? En ik zou alleen op vakantie gaan. Kennelijk nog even niet? Wat vindt de rest van het gezin hiervan? Wat gaat dat voor hen inhouden? En voor mij? En mijn praktijk dan? Opnieuw de (l)uiers in, wil ik dat eigenlijk wel? Heel veel vragen, logische en totaal onlogische gedachten en geen oplossing. Ik neem het waar in mezelf. Mag ik dat allemaal wel denken? Ja, voel ik. Dat mag. Wees maar eerlijk naar jezelf met alles dat er is.

Vertrouwen

Onder de chaos in mijn hoofd leeft tevens een warm oergevoel diep van binnen. Natuurlijk wil ik dit. Dit kindje is zo welkom, het komt goed. Het ís goed. Rust en vertrouwen nemen de overhand. Ik loop naar beneden en vertel het nieuws aan mijn man, die hoewel verrast, enorm liefdevol en ondersteunend reageert. Ook bij hem is er rust en vertrouwen. Zachtjes openen we die avond ons hart voor de nieuwe werkelijkheid, die voor ons lijkt te liggen.

Zichtbaar zijn

Die avond prijkt de volle maan aan de hemel en ik sta nog even te mijmeren in de tuin. Met de handen op mijn buik maak ik contact met met mijn baarmoeder. Ik voel al snel de energie van het zieltje: licht, vreugdevol, zacht en heel erg in verbinding met mij. Ik krijg een duidelijke boodschap: “Ik wil zichtbaar zijn.” Als ik me vervolgens afstem op het fysieke vruchtje, raak ik verward. Ik voel het niet goed. Er klopt iets niet, maar dat gevoel druk ik weg. Dat is vast mijn hoofd. Ik wil zo snel mogelijk een echo, zodat het zichtbaar wordt. Want als mijn tijdsgevoel klopt, ben ik al ongeveer 9 weken onderweg.

9 Weken

Een dag later kan ik zowaar direct terecht bij het Echocentrum. Aangezien ik 10 en 12 jaar geleden twee goede zwangerschappen heb gehad, meen ik dit wel “even” te doen. Ik sta nog steeds gedeeltelijk in een regelmodus. Na een kort gesprek mag ik gaan liggen en voel ik de koude gelei op mijn buik. Toch wel even spannend, merk ik aan de lichte verkramping in mijn lichaam. Ik kijk verwachtingsvol naar het scherm en zie duidelijk een embryo in mijn baarmoeder. Hoofdje, romp, nog geen armpjes en beentjes. Maar het is er écht. Meteen verliefd… O ja, zo voelde dat, herinner ik me. “Klopt hoor mevrouw. U bent inderdaad 9 weken zwanger”, beaamt de vriendelijke dame naast me. Ze blijft echter heen en weer schuiven met het meetinstrument, fronst en vervolgt dan: “Er is helaas geen hartactiviteit. Dit vruchtje is niet levensvatbaar.”

Miskraam

Ik hoor haar praten en ik zie het niet-bewegende guppy op het scherm. Niet levensvatbaar, herhaal ik in mijn hoofd. Ik voel… niks. Helemaal niks. Uit staat mijn lijf. Ik blijf stil voor me uit staren naar het zwart-witte scherm, terwijl ze me uitlegt dat dit een miskraam gaat worden. Circa twee weken krijgt mijn lichaam de tijd om het zelf los te laten en anders worden medicatie of een curettage ingezet. Mag ook eerder als ik “het niet meer wil”. De woorden klinken, alsof ze van ver moeten doordringen door een dikke mist in mijn hersenen. No way, roept iets diep in mij. Ik wil nergens vanaf. Ik ga het proces op natuurlijke manier aan met het vruchtje en mijn lichaam. Als dat lukt tenminste. Ik zet de intentie om het liefdevol zelf los te laten binnen twee weken en meld dit voornemen aan de dame naast me. Ze kijkt me aan alsof ik van Mars kom, maar dat ben ik inmiddels wel gewend.

Bevroren

De verder totale afwezigheid van gevoel is op zijn minst opmerkelijk voor iemand die altijd alles keihard voelt. Dit is dus bevriezing, realiseer ik me. Zolang ik vooral mijn gedachten maar blijf analyseren, hoef ik in ieder geval niet te voelen wat al deze informatie met me doet. “Gaat het met je?” klinkt het naast me. Terwijl ik benoem wat er met me gebeurt, komen dan toch de tranen. What the f* gebeurt hier allemaal?! Eerst ben ik zogezegd te jong in de overgang, dan blijk ik toch zwanger, dan wil ik het ook echt helemaal en dan doet ‘ie het niet?! Met deze optie had ik überhaupt nog geen rekening gehouden in die ene dag dat ik het wist. Ik brabbel nog iets over dat er wel mensen zijn die me kunnen opvangen thuis en stap verdwaasd in de auto. Eerst thuis zien te komen.

Draagkracht

Die middag gaat als in een waas voorbij. Eenmaal zittend op de bank, komen het besef, het verdriet, de verwarring en de teleurstelling er hard uit. Dikke tranen rollen over mijn wangen, terwijl ik probeer te bevatten wat ik heb gehoord en gezien. Ik vind steun in de armen van mijn lieve man en mijn moeder, die eveneens flink geraakt zijn door wat er in korte tijd gebeurt en nog staat te gebeuren. Na de bevrijdende, harde huilbui voel ik al snel weer grond onder mijn voeten en meer rust in mijn lichaam. Ik ben meer dan ooit dankbaar voor al het innerlijk werk dat ik heb gedaan, want het helpt me nu om te zijn met wat er is, mijn emoties toe te laten, mijn gedachten waar te nemen zonder (al te veel) oordeel en mezelf te dragen in mijn onmacht en verdriet. Ik weet dat ik dit aankan. Als ik maar dichtbij mezelf blijf en uitreik als ik het nodig heb.

Hulp

Ik wil naar buiten, de natuur in. Daar vind ik ruimte en rust en kan alles landen. Mijn man en ik kijken elkaar aan en denken hetzelfde. Wat zou het geslacht geweest zijn? Mijn antennes vertellen me dat het een meisje zou zijn. Mike voelt het ook. In gedachten gooi ik onze vraag in de lucht richting mijn team van begeleiders in de Spirituele Wereld, dat altijd dichtbij is. Ik verzoek hen mij duidelijke signalen te geven in de wereld om me heen, die ons onmiskenbaar laten weten wat het geslacht zou zijn geweest.

Meisje

Op gevoel rijden we richting een natuurgebied wat verder weg. Na onze wandeling strijken we neer op een uitgestorven terras in het bos. Er komt een stel naast ons zitten, dat een babbeltje begint met de serveerster. We verstaan er niks van, tot de vrouw van het koppel ineens tegen de serveerster uitroept: “Heb je het nieuws al gehoord? Onze Mike wordt vader, van een meisje.” De rest van het gesprek is voor ons wederom onverstaanbaar. Mijn man en ik kijken elkaar aan. Hoe groot is die kans? In een bos, een uur na het stellen van mijn vraag, op een verlaten terrasje een halfuur rijden van huis. Dat is signaal nummer één. Via een cursiste van me komt dezelfde dag ook een boodschap binnen, dat er een ongeboren meisje aanwezig is. En alle kindjes in kinderwagens die ik tegenkom, blijken bij wat handig gluurwerk over de rand, meisjes te zijn. Ik weet genoeg. Waar de kritische lezer het mogelijk wegwuift als toevalligheden of tunnelvisie, ervaar ik de kleine wondertjes om me heen en voel ik me dankbaar.

Vertellen

Mijn man en ik besluiten dezelfde avond dat we het de kinderen ook willen vertellen. Openheid vinden we belangrijk. De dood en verdriet horen ook bij het leven en kinderen voelen onbewust toch wel dat er iets speelt. Dan beter erkennen, benoemen en opvangen wat er bij hen vrijkomt, is onze overtuiging. Ook betekent deze zwangerschap dat dit kindje, of het nu wel of niet verder groeit en geboren wordt, de derde kindplek inneemt in ons gezinssysteem en die mag gezien worden. Onze zoon roept al twee maanden dat hij een baby erbij wil. Toeval? Ik denk het niet. Ik noem hem vaak grappend “het kind van de onderstroom”, omdat hij intuïtief zo sterk is en vaak onbewust woorden geeft aan dat wat er leeft in het gezin. Van dochterlief weet ik nog niet zo zeker hoe ze gaat reageren. Het leeftijdsverschil is groot en als zich snel ontwikkelende tiener, heb je ook veel andere dingen aan je hoofd (en lijf).

(H)eerlijke reacties

We vertellen de kinderen op een rustig moment in duidelijke termen wat er gebeurt. We draaien er niet omheen en benoemen het zoals het is. Onze zoon reageert verdrietig en boos, want “Ik wil wél een baby, dus dit wordt afgekeurd en jullie moeten het nog een keer proberen.” Onze dochter daarentegen is eigenlijk ook wel opgelucht dat er toch geen kindje komt, want in deze fase een baby erbij, hoeft van haar niet zo. “Die trekt zoveel aandacht naar zich toe en huilt ’s nachts als ik fit voor school wil zijn.” Tja… ook daar zit wat in. We eren hun gevoelens en gedachten en beantwoorden de vragen die komen. Ook de ongemakkelijke. Want hoe leg je pedagogisch verantwoord uit dat je ongepland zwanger bent geraakt..?

Groei

De dagen erna voel ik me steeds rustiger worden, ondanks dat mijn lichaam in de volle overtuiging is dat het zwanger is. Mijn heupen worden breder; mijn buik zet uit; broeken en bh’s zitten niet meer comfortabel en na 100 meter lopen ben ik buiten adem. Om het nog maar niet te hebben over de dramatische hongergevoelens, die me op de vreemdste momenten overvallen en me naar de dichtstbijzijnde kast met lekkers of supermarkt leiden. Een rare gewaarwording om je lichaam te voelen en zien groeien, wetend dat deze zwangerschap elk moment kan eindigen. Ineens zie ik alle dikke buiken, kinderwagens en schattige babypakjes om me heen, alsof ze enorm uitgelicht worden.

Cocon

Ik ben overigens absoluut fan van de zwangerschapshormonen die verantwoordelijk zijn voor het heerlijke cocongevoel. Zelden ben ik zo relaxed en stabiel in mijn stemmingen als tijdens een zwangerschap. De buitenwereld en alles wat zich daar afspeelt, kan me nét iets minder boeien; is iets minder belangrijk dan daarvoor, zo lijkt het. De cocon is er duidelijk op gericht om de focus vooral naar binnen te richten en prioriteit te geven aan dat wat groeit. Of níet groeit in mijn geval.

Mindf*ck

Ik kan er niet omheen. Iets in mij is, ondanks de aankomende miskraam, nog ontzettend zwanger. En eerlijk gezegd, geniet ik ondanks wat ik weet, ook een laatste keer van de wonderlijke ervaring. Hoe langer ik bewúst weet dat ik zwanger ben en hoe langer de zwangerschap duurt, hoe confronterender tegelijkertijd ook de wetenschap is, dat dit niet tot een geboorte leidt. Toch brengt het me nu al zoveel warmte, inzicht, inspiratie en dankbaarheid, dat ik het niet had willen missen.

Boodschap

Het weekend erop ga ik met 5 vrouwen van mijn intervisiegroep naar Zeeland. Ik kijk ernaar uit. Juist nu voelt het zo goed om onder de vrouwen te zijn en zeker met deze groep, waar alles wat ik voel en denk, er helemaal mag zijn. Een soort warme bedding van acceptatie, zachtheid en zo blijkt, ook ervaringsdeskundigen. We doen enkele systemische opstellingen met elkaar. Ik wil daarin graag onderzoeken of er nog iets is, dat ik dit vruchtje of mijzelf kan bieden, zodat we goed afscheid kunnen nemen. In de opstelling krijg ik de mooiste boodschap van het zieltje, die me raakt tot diep in mijn hart: “Ik voel compleet; gelukkig verbonden met een hele krachtige bron van licht dat stroomt. Ik ben er, zodat jij je niet meer alleen voelt. Ik blijf in jou, bij jou, ik zorg voor jou.” Deze prachtige woorden kloppen, voel ik. We blijven verbonden, in spirit, ook zónder dat het geboren wordt. Fijn, want ik voel me echt wel eens alleen in de manier waarop ik de wereld waarneem. Deze verbinding is daarom extra speciaal voor me.

Bittersweet

Wijntje? wordt me gevraagd tijdens mijn weekendje weg. Ik merk dat ik er moeite mee heb. Het klopt niet met hoe mijn lichaam zich voelt. En ergens bekruipt me dan toch de irreële gedachte dat de echomevrouw het misschien wel bij het verkeerde eind heeft gehad? Ik weet dat het enkel een gedachte is, maar de keuze voor wijn maakt ineens zo zwart-wit duidelijk waar ik werkelijk ben in mijn acceptatieproces. Niet zover als ik dacht. De realiteit opnieuw tot me nemend, zeg ik uiteindelijk toch ja tegen een klein glaasje. Met gemengde gevoelens drink ik het op. Bittersweet… of nee, die tekst hoort bij een ander drankje. Ik deel wat ik voel met de vrouwen om me heen en voel me gedragen door hun begrip.

EigenWijs

Zoals beloofd, belt de verloskundige me een week na de echo op om te horen hoe het met me gaat. Rustig in buik en bol, geef ik aan. Of ik al stappen wil zetten? Nee, dank je. Ik doe het liever in mijn eigen tempo. We spreken af dat ze na een week weer contact opneemt. Dan zitten de twee weken wachttijd erop en raadt ze aan de gynaecoloog in te schakelen als er nog niks is losgekomen. EigenWijs als ik graag ben, vraag ik haar hoe strikt die termijn is. Ik bedoel, vroeger hadden we geen hippe foto’s om te zien hoe ver je al bent. Sommige vrouwen liepen weken rond zonder überhaupt te weten dat ze zwanger waren. Dan kan ik heus wel een beetje smokkelen als mijn lichaam wat langer nodig heeft, toch? De verloskundige bevestigt dat het geen moeten is, maar wijst me wel op de signalen waar ik alert op moet zijn, zoals koorts en buikpijn. Als die aan de orde zijn, is ingrijpen noodzakelijk. Check. Ik visualiseer in mijn meditaties nog iets fanatieker een spoedig en rustig loslaten binnen twee weken. Ik wacht nog steeds, inmiddels 10 dagen verder sinds de dag van de echo en begin met het opschrijven van mijn verhaal.

Systemisch werk

Terwijl het besef van het naderende afscheid steeds meer plek krijgt, herinner ik mij de meest recente cursus Systemisch Lichaamswerk en Ziekte, die ik gevolgd heb bij Stefanie Bussing. Hierbij ga je via het lichaam waarnemen welke blokkades en emoties nog vastzitten in je lijf en celgeheugen, die in het hier en nu je levensstroom en vrijheid van handelen beperken. Mede door mijn mediamieke vermogens zie ik vaak beelden, die ik ook duidelijk voel als ik op reis ben door mijn lichaam. Ik kom gemakkelijk in grotere informatievelden terecht, waar ook nog collectieve pijn aanwezig is, die nooit erkend is in de maatschappij.

Geen plek

In zowel mijn eigen systeem van herkomst (voorouders van meerdere generaties voor mij), als in het collectieve systeem van de vrouw, heb ik meerdere malen gevoeld en ervaren dat er nog veel niet geuite pijn zat. Pijn van miskramen, van verloren kindjes die niet geboren konden of mochten worden; pijn van kindjes die na geboorte het leven niet konden vasthouden; verdriet, schaamte of schuld in verband met kindjes die voortkwamen uit verbroken, geforceerde of verboden liefdesrelaties en die er dus eigenlijk niet “hoorden” te zijn, volgens de ongeschreven regels der maatschappij.

Vuile was

In het kort: overleden kinderen die door heersende normen en waarden en de invloed van instituten, zoals onder andere de kerk, niet zichtbaar mochten of konden zijn. Geen officiële plek kregen. Evenals de betrokken emoties rondom verlies, die veelal niet getoond en/of goed verwerkt werden. Immers, daar praatten we niet over. Vuile was hingen we niet buiten. Het gevoel van falen als vrouw en moeder duwde je weg. Schaamte, schuld, onmacht, angst en verdriet (ver)droeg je in stilte. Of je kon biechten in een hokje achter een gordijn waar niemand je zag.

Overlevingsstrategie

Beter dan de pijn te voelen, ging je extra voor anderen zorgen, jezelf dienstbaar opstellen en goedmaken wat niet kon zijn. Dit, om te overleven binnen de maatschappij waar je deel van uitmaakte en bij wilde horen. Hard werken, je waarheid inslikken, sterk zijn, je emoties wegduwen en doorgaan; dat was de mentaliteit. Niet wetende destijds, dat alles dat níet gezien mocht worden, als een onverwerkte, onzichtbare last en disbalans in het familiesysteem doorgegeven werd aan de generaties die volgden. Net zolang, tot iemand het niet langer wil dragen en het proces aangaat om zaken te doorbreken en zichtbaar te maken. Nu hebben we meer kennis over deze ogenschijnlijke wetmatigheid in familiesystemen en kunnen we, indien gewenst, ballast vrijmaken, zodat de liefde en het leven meer kunnen stromen.

Dankbaar

In gedachten eer ik hen die het meemaakten en ben ik dankbaar voor de kracht die zij hebben getoond, die ik ook in mijzelf kan voelen. Dankbaar ook, dat tijden veranderen. Nu is er de mogelijkheid dat ongeboren kinderen een naam en een plek krijgen in de maatschappij: wat ongelooflijk fijn.

Kwetsbaar

Bij deze draag ik door het delen van mijn verhaal ook graag een steentje bij aan het nog gedeeltelijk aanwezige taboe rondom kinderen en verlies. Ik voel een verlangen naar meer openheid over dit soort zaken in de maatschappij, waarvan ik weet dat die bij veel meer vrouwen leeft. Ook en misschien wel júist als het moeilijk, pijnlijk, verdrietig en buiten de kaders is. Want dan hebben we de steun het hardst nodig. Maar het vraagt moed om je kwetsbaar op te stellen en bij jezelf te blijven, ondanks alle mogelijke reacties. Ik kan enkel doen waar ik me goed bij voel.

Afscheid

Het laatste weekend van juni ben ik met mijn familie op Vlieland, waar we al jaren komen. Een soort tweede thuis voor me en een heerlijke plek om te ontspannen in de natuur. Ik weet dat het kleintje nog even met me mee reist dit weekend. Op zondag 30 juni, exact twee weken nadat ik ontdekte dat ik zwanger ben, lig ik nog in mijn bed de laatste zinnen te typen van mijn verhaal, als ik een pijn in mijn onderbuik voel opzetten. Het is zover, weet ik. “Ik ben ook zover”, hoor ik. Ik knik in stilte en veeg een zachte traan van mijn wang. Mijn tekst is geschreven; ons gezamenlijke fysieke avontuur komt nu tot een einde. Ik ervaar naast de betrokkenheid van mijn familie en vriendinnen, een enorme ondersteuning van Spirit. Ze geven mij het vertrouwen me er goed doorheen te leiden. Wat rest, is de liefde. Er is rust in me en ook verdriet. Ik dank ons lichtkindje voor de bijzondere reis die we samen hebben mogen maken en laat los…

❤️