Wat doe je als kind, wanneer je ouders uit elkaar zijn en één van hen komt plotseling te overlijden?
Wat doe je als al het gedoe tussen hen van de scheiding ervoor zorgt dat je bijna opgelucht bent dat je nu in ieder geval niet meer hoeft te kiezen… niet meer in de spagaat van loyaliteit getrokken wordt … niet meer hoeft te luisteren naar de ruzies?
Wat doe je als al dat gedoe en die pijn daardoor onbewust geassocieerd worden met de overleden ouder en één en dezelfde lijken te worden in het hoofd?
Wat doe je als je daardoor onbewust je hart sluit voor die ouder, waardoor je jezelf ook afsluit van de liefde, goede kwaliteiten en fijne herinneringen die er ook waren?
Wat doe je als hierdoor het verdriet, de rouw en het gemis er überhaupt niet kunnen zijn en onderhuids gaan spoken in je lijf en mind?
Wat doe je met de gevoelens van schuld die ontstaan, omdat je de overleden ouder niet lijkt te missen? En de eenzaamheid die dit in je teweeg brengt, omdat schaamte je verhindert erover te spreken?
Wat doe je als je er gevoelsmatig niet over kunt of wilt praten met de ouder die er nog wel is?
Wat doe je dan?
Ik hoop dat je belt. Uitreikt. Naar mij of iemand anders die jou kan ondersteunen. Want zo hoeft het niet te zijn.
Samen halen we de hele boel uit de knoop.
Zodat je het gedoe los kunt zien van de personen.
Zodat verstopte, onderdrukte pijn er mag zijn.
Zodat je kunt rouwen om degene die je hebt verloren.
Zodat je in je hart de herinneringen en de liefde weer kunt toelaten voor jezelf en de ouder die je eigenlijk gewoon heel erg mist.
Zodat je de weg naar jezelf en je hart weer terugvindt.
Lief, dapper kind, mijn hart gaat naar je uit. Weet dat je welkom bent. Met alles.♥️
