Terwijl ik me in stilte voorbereid op de cursusavond die ik ga geven, voel ik een oudere man naast me komen staan. Hij leunt op mijn schouder; zijn lichaam had het zwaar de laatste periode van zijn leven. Door al het harde werk op het land in zijn leven, voelt hij ouder dan hij eigenlijk was bij overlijden.
“Wie ben je?” vraag ik hem in gedachten. Ik voel een glimlach komen bij hem: “Ik ben een vader; mijn dochter komt straks op die stoel zitten” en hij brengt mijn aandacht naar de tweede stoel rechts van de tafel. “Vertel eens wat over jezelf?” zend ik uit. Hij laat me beelden zien van de landerijen waar hij met zoveel liefde naar kon kijken vanuit zijn stoel en op werkte. “Het is nu de juiste tijd, de bollen moeten eruit” geeft hij aan. Hij weet er veel van. Buiten rijdt een trekker langs. Ik voel de man alert worden en hij benoemt wat lijkt op een merk en typenummer. Mij zegt het niks, maar duidelijk wordt dat hij zijn trekkers kent. Hij hield ervan. Laat zien hoe hij er ook graag zelf aan sleutelde en genoot van het geluid als de motor goed draaide.
“Waarom ben je hier?” Dan voel ik zijn trots en zijn enorme liefde voor zijn dochter. “Ze doet het zo goed! Ze heeft zo hard aan zichzelf gewerkt de laatste tijd. Het is een bol die nu echt tot bloei komt. Ze laat zichzelf eindelijk zien en pakt haar plek. Ik ben zo trots op haar!” De intensiteit van zijn boodschap raakt me en ik beloof hem het straks tegen haar te zeggen als ze komt.
Nieuwsgierig volg ik waar iedereen zijn plek inneemt op de avond zelf. Ik heb een vermoeden wiens vader hij is en ik vertrouw op de intelligentie van spirit dat de stoel zal kloppen. De vader wil er echter graag zelf nog even bij zijn en blijft aanwezig. S schuift aan op de bewuste stoel. Ik glimlach in stilte.
Ik start de avond met zijn verhaal. Het klopt. Natuurlijk klopt het. Dochter S is zichtbaar geraakt. Wat had ze dit nu even nodig en wat doet het haar goed. De liefde die voelbaar is in de ruimte raakt ons allemaal. En dan moet de avond nog beginnen… wat een cadeau weer.
