Nog steeds samen op mijn kleedje in de duinen zittend, kijkt ze me aan. Ze buigt zich met een geheimzinnige blik naar me toe; het kwebbelgrage, onbezorgde meisje van 6 uit mijn vorige blog: “Weet je… hier woont de Boswachter.” “Oja?” fluister ik terug. “Waar dan, achter die struiken soms?” “Neeeeee… in het zand!” giechelt ze. Ik wijs met mijn vinger op het zand: “Híerin??” Ze slaat lachend een hand tegen haar voorhoofd, verbaasd over zoveel onnozelheid. “Nee joh, hij lóópt op het zand.”

Ahh… ik knik, nu snap ik het. Bijna. “Maar wat doet hij dan, lopend op het zand?” vraag ik nieuwsgierig. “Hij deelt bekeuringen uit”, zegt ze met een serieus toetje. “Echt waar? Bekeuringen waarvoor dan?” Dan klimt ze bijna op mijn schoot en brengt haar mond bij mijn oor: “Voor als je stiekem moet plassen” en meteen peilt ze mijn reactie met ondeugende oogjes. Ik doe alsof ik schrik: “Oh nee…. heb jij…?” Langzaam, met een steeds groter wordende grijns knikt ze “Jaaaaa, net nog…”. Ik giechel met haar mee: “Weet je wat, dat heb ik ook wel eens gedaan…” en samen lachen we om zoveel ondeugend, bekeurenswaardig gedrag. “Okee, dit is dan ons geheimpje”, besluiten we.

“Weet je wat ík dacht?” zeg ik. “Dat de boswachter juist heel goed voor alle planten en dieren wil zorgen in de duinen. Zodat het zo mooi blijft als nu. En dat hij daarom soms ook een beetje streng moet doen tegen mensen die zomaar troep maken. Om de planten en dieren te beschermen. Ik ken een échte boswachter en dat is een heel aardige meneer, die ook hele mooie foto’s kan maken.” Met een sceptische blik hoort ze me aan. “Hmm… misschien… maar volgens mij is het om het plassen”, is haar eindconclusie.

“Zal ik je nog een geheimpje verklappen? Voordat jij met je papa en je broertje hier kwam picknicken, lag ik te slapen. En te snurken!” Haar ogen worden groot en een tel later giert ze het uit. “Te snurken!! Oohhhhh… okee ik zal het niet verklappen”, fluistert ze erachteraan, nog nahikkend van het idee.

Als ze weer op de fiets stappen en ik, nagenietend van haar verhalen en dikke knuffel, weer alleen op mijn kleedje zit, hoor ik haar stem in de verte wegsterven: “Hee papa… weet je, Michelle hè, die lag te snurken!”
Daar gaat ons geheimpje… De glimlach van dat moment, heb ik de rest van de dag meegedragen ❤️.