Een paar weken geleden volgde ik een workshop over kinderen in de spirituele wereld. Op deze dag mocht ik ook een oefenconsult geven aan een vrouw die haar kindje verloren had.

Terwijl ze tegenover mij zat, maakte ik contact met de energie die ik voelde. Ik merkte dat ik het lastig vond om de informatie juist te interpreteren. Mijn lichaam voelde zo raar, mijn hoofd werkte niet goed; het leek de signalen van mijn hersenen niet door te geven aan de rest van mijn lichaam. Uit hoe ik mij voelde, begreep ik dat dit kindje zowel fysiek als geestelijk zwaar gehandicapt moest zijn. De vrouw beaamde dit. De zwangerschap moest worden beëindigd.

Ik zag hoe het kindje even thuis was geweest en hoe er een klein hondje rondom snuffelde en likte aan de handjes. De vrouw was zichtbaar geraakt, dit klopte. Na het overlijden is het even mee naar huis geweest en was het hondje erbij geweest. Prachtig, hoe de kleine ziel me dit liet zien.

Ook liet hij me steeds een 4 en een 5 zien. Ik stak mijn vingers op. De vrouw herkende het niet. Ik zei, ik blijf het zien, een 4 en een 5. Ze kon het niet plaatsen en ik besloot het los te laten. Ik merkte, dat ik mijzelf een behoorlijke druk had opgelegd. Ik wilde dit zo graag goed doen, voor de moeder en vooral voor het kindje. Het maakte, dat ik me wat onzeker voelde over wat ik doorgaf en moeite had met volledig vertrouwen op de kracht van spirit. Niet geheel tevreden en geraakt door het verhaal, rondde ik het consult even later af.

Gisteren kwam daar ineens het mooie bericht: “Weet je nog Michelle, dat jij die 4 en 5 steeds bleef zien en ik kon het niet plaatsen? Thuis zei mijn moeder meteen: natuurlijk wel! Op de echo waren steeds maar 4 vingers zichtbaar en ze dachten dat er een vinger ontbrak. Ze hebben er een uur naar gezocht. Pas tijdens de punctie stak hij zijn handje omhoog en zwaaide hij met 5 vingers. Bijzonder hè?!” Ik was er even stil van. Ik kan misschien twijfelen aan mezelf, maar ik hoef echt niet te twijfelen aan spirit. Een mooi bewijs van de liefde die blijft.

Deze lieve vrouw heeft een besloten groep op Facebook gemaakt voor ouders die net als zij, een kindje verloren hebben: Kusje op je neusje. Natuurlijk deel ik dit initiatief graag en ben ik dankbaar dat ik dit verhaal mag delen van haar.