Ik word geïnspireerd door bovenstaand plaatje…
Hoe vaak wil jij een ander helpen? Iets oplossen, of het je nu gevraagd is of niet?
En ben je daarin dan een doener, doordat je heel hard gaat werken voor die ander om het te fixen? Of houd je misschien juist jouw kracht in, wil je iemand “redden en niet kwetsen” door jouw waarheid in te slikken en je maar aan te passen aan wat jij denkt dat die ander nodig heeft (harmonie bewaren, alles voor de lieve vrede)?

Ik heb het allebei veel gedaan in het verleden met teleurstelling en vooral fysieke klachten als gevolg. Nog steeds betrap ik mezelf er wel eens op. Gelukkig zie ik nu de valkuil en ga ik de uitdaging aan van ontdekken wat er onder mijn “helpen” verstopt ligt.

Aan de ene kant is de intentie van helpen vaak liefdevol, want we geloven oprecht dat we het juiste doen voor de ander; maarrrrr…. aan de andere kant dekken we hiermee onbewust iets af dat we zelf niet willen voelen (onmacht, schuld, angst, oud verdriet?)

Door dit afdekken dim je (vaak onbewust) je eigen licht / kracht / levensvreugde, je energie loopt weg en het maakt onzeker, maar je ziet ook de ander niet voor vol aan! Eigenlijk zeg je: “ik vertrouw niet dat jij de kracht hebt om te dragen of te dealen met wat op jouw pad komt, dus ik doe het wel voor je”. Je ontneemt de ander hiermee ook een kans om eigen levenslessen te leren, zijn of haar eigen draagkracht te ontdekken.

Wat dan wel? Ga eens kijken waar je “helpt” en hoe je dit doet. Is er om gevraagd of bedenk je het allemaal zelf? Wat dek je af? Dus richt je aandacht op zo’n moment eens naar binnen in plaats van op de ander en neem waar wat je daar voelt als je uit het helpen blijft.

We zijn stiekem niet zo altruïstisch als we denken… Hoe fijn als je je hiervan bewust kunt worden en verantwoordelijkheid neemt voor je eigen onmacht, pijn of angst, zodat je de ander als deze dat vraagt, ook écht kunt helpen vanuit een meer zuivere liefde.