Vandaag had ik weer zo’n mooi moment in de categorie “huis-tuin-en-keuken-intuïtie”. Die bestaat namelijk ook! Als je jouw innerlijke TomTom eenmaal getraind hebt en houdt, doet ‘ie het ook bij normale dagelijkse zaken en niet alleen bij momenten dat we dolgraag de glazen bol erbij zouden pakken. Zo handig.
Zoonlief zijn schoolsloffen (ja, alleen daar word je al jaloers op, schoolsloffen… hoe lekker) waren op. Klaar. Dood. In 3 delen uit elkaar gestort, heel ernstig. Dat vraagt echt om serieuze maatregelen. Dus ik trok mijn supermotherpak aan en dook het internet op. Leuke sloffen. Voor een jongen die houdt van… uhm… Martin Garrix, ja!! Je weet wel, jonge God achter DJ meubel, bekend van de onbetaalbare merchandise met groot +x logo. Afgezien van een vage print op matig creatieve slipper kwam ik niet verder. Zoon zat overigens nog nietsvermoedend op school. Toen kwam mijn beste actie: ik liet het los.
Uit school met, zoals eigenlijk altijd, een auto vol kids, stuurden mijn handen ineens rechtsaf, waar ik normaal links ga. “We gaan even naar Heiloo sloffen kopen”, hoor ik mijzelf zeggen, met gelijktijdig een “O ja? Sinds wanneer gaan we dat?” – gedachte vanuit het controlecentrum, goed verborgen onder mijn blonde lokken, doch altijd zeer aanwezig.
In het winkelcentrum wandelen mijn benen linksaf de Hema in, terwijl mijn hoofd er tussendoor tettert dat je daarvoor beter naar Van Haren kunt gaan. Brian duikt het pantoffel-en-andere-dingen-voor-koud-weer-pad in en roept twee tellen later blij verbaasd: “Mam! Kijk dan! Ze hebben hier gewoon Martin Garrix sloffen!” Terwijl mijn ogen uit mijn kassen rollen, mijn controlecentrum er niks meer van snapt en mijn ziel lachend toekijkt, trek ik mijn supermotherpak weer uit. En ze zijn nog in de aanbieding ook. Echt Hema.
