Gistermiddag begon het al. Een vaag gevoel van onrust in mijn lichaam; net alsof ik omhoog gezogen word in iets groters en daar voel ik aanwezigheid van pijn, angst en verdriet. Waarom? Ik weet het niet. Nog niet.
Ik begin dit onbestemde voorgevoel inmiddels steeds beter te herkennen. Er bouwt zich weer een spanningsveld op, dat ergens op nare manier tot uitbarsting gaat komen. Ik voel me rusteloos en machteloos. Het mag er zijn. In de duinen vind ik de rust in mijn lichaam terug en verbind ik me weer met de energie van liefde, hoop, steun en het innerlijk weten dat hieraan hard gewerkt wordt door velen op aarde en in de spirituele wereld.
’s Avonds kijken mijn kinderen het jeugdjournaal. Beelden van Pinkpop flitsen voorbij en ik voel me ineens weer koud worden van binnen. Pinkpop verandert voor mijn ogen in Manchester en direct erna loop ik, als in een film, weer op de brug in Londen, waar ik in april dit jaar in levende lijve wandelde.
Daar op de brug overviel me destijds hetzelfde koude angstgevoel en kwam ik terecht in een beleving van de aanslag, waar ik voelde en zag hoe de mensen om me heen in paniek wegvluchtten, neervielen en even werd ik een persoon die in pure paniek over de reling in het water verdween.
Waarom komen al die beelden en gevoelens nu weer voorbij? Ik vrees dat er iets vergelijkbaars gaat gebeuren, maar in welke vorm precies is me nog niet duidelijk. Ik kan niks constructiefs met de angstgevoelens en kies er weer voor me op de liefde te richten.
Terwijl ik langzaam wakker word met het vrolijke geluid van de merels in mijn achtertuin, de zonnestralen die door het dakraam de kamer verlichten en ik de warmte voel van mijn veilige bed, voel ik me dankbaar. De onrust is weg. Zomaar? Dan hoor ik het nieuws. Weer een aanslag, Londen, brug… dus toch…
Ik voel me verdrietig en mijn gedachten gaan uit naar alle betrokkenen. Tegelijkertijd knoopt mijn mind alle ontvangen ingevingen aan elkaar en ze vertellen me hoe ik in elkaar zit. Hoe dit soort beelden en gevoelens werken in mij. Hoe energie werkt.
Dat in verbinding zijn en afgestemd zijn op het universum betekent, dat ik fantastische ervaringen kan hebben met liefde, spirit en mensen. En dat het óók betekent dat ik diepe pijn, angst, machteloosheid en verdriet ervaar, voorvoel en zie. Dat het één niet zonder het ander is; donker niet zonder licht; vrees niet zonder hoop.
Weer komt het diepe besef: de keuze waar ik mijn aandacht op richt, is altijd aan mij. Dus in de wetenschap dat de tegenstellingen er af en toe pijnlijk duidelijk zijn in mij en in de wereld, kies ik voor het zien, voelen en voeden van de liefde. Ik hoop, jij ook?