Een paar weken geleden volgde ik een workshop over kinderen in de spirituele wereld. Op deze dag mocht ik ook een oefenconsult geven aan een vrouw die haar kindje verloren had. Terwijl ze tegenover mij zat, maakte ik contact met de energie die ik voelde. Ik merkte dat ik het lastig vond om de informatie juist te interpreteren. Mijn lichaam voelde zo raar, mijn hoofd werkte niet goed; het leek de signalen van mijn hersenen

Ze slaakt een kreet van pijn en grijpt naar haar buik: “Auwwww, mama het doet zo’n pijn!” snikt ze. We zijn net thuis na een heerlijke middag buiten en een hapje in een gezellig restaurant, als mijn achtjarige dochter zich duidelijk ineens echt niet goed voelt. Terwijl ik haar help rustig door te ademen, leg ik haar in bed. Met een wit gezichtje kijkt ze me een beetje angstig aan. “Dit is niet goed; mijn

“Ik heb je gezien”, laat hij haar via mij weten. “Ik zag je zitten op ons bankje in het hertenpark. Het bankje waar we samen geknuffeld hebben; waar we konden zitten zonder woorden, gewoon bij elkaar.” Ik voel de liefde die deze gevoelige jongen, helaas veel te jong overleden, nog steeds voelt voor de lieve, jonge vrouw tegenover mij. De tranen staan in haar ogen. Terwijl hij beelden als een filmpje afspeelt voor mijn ogen,

Half verscholen achter mijn jurk fluistert mijn achtjarige dochter zachtjes: “Ze heeft me niet begrepen. Ik wíl niet spelen vandaag. Hoe kan ik dat tegen haar zeggen?” Voordat ik antwoord kan geven, ziet de juf ons staan. “Wat is er aan de hand?” vraagt ze, waarop dochterlief haar dilemma herhaalt. De juf hoort haar aan en reageert: “Ach… dat is toch niet zo’n probleem? Dan zeg je gewoon dat je vandaag al iets anders hebt.

Soms krijg je nieuws te horen dat ervoor zorgt dat je even op je grondvesten staat te trillen. Vanmorgen was zo’n moment. Ineens is de zorgvuldig opgebouwde balans verdwenen en vervangen door gevoelens van verwarring, onzekerheid, frustratie, teleurstelling en verdriet. Allemaal tegelijk en door elkaar. Een innerlijke chaos die ik direct voel in mijn lichaam: knoop in de buik, brok in de keel, steek in het hart en… een hoofd direct dat overuren maakt. Want

"Mediteren?" Een ietwat verschrikte uitdrukking verschijnt op het gezicht van mijn cliënt. "Eh... ik denk dat dat niet echt iets voor mij is, hoor. Zo lang stilzitten en aan niks denken lukt me nooit. En eigenlijk vind ik het ook wel een beetje zweverig. Ze zien me al aankomen thuis." Een veelgehoorde reactie en tevens een misverstand, waardoor je jezelf onthoudt van de grootste bron van wijsheid, liefde en rust die er bestaat: namelijk die

Ik houd van gezelligheid. Zeker met een opzwepend muziekje en een lekker drankje erbij. Maar met borreltijd bedoel ik nu het borrelende gevoel van binnen, dat zich momenteel regelmatig bij mij voordoet. Het laat zich uitstekend vergelijken met een Springbokkie. Ja precies, die tweekleurige shooter van Zuid-Afrikaanse bodem die je zeker een keer geproefd moet hebben. Onder in het glaasje, in verfrissend, heldergroen Crème de Menthe, zijn mijn bruisende inspiratie en het sterke verlangen om